از نظر کِن لوچ، کارگردان سرشناس بریتانیایی، سینما با گریفیث آغاز می‏شود. البتّه بماند که از نظر ایشان سینما با کیارستمی هم به اتمام می‏رسد. چرا که فعلاً به آغاز سینما کار داریم و نه پایان آن. باید گفت که نظر آقای لوچ اگر کاملاً درست نباشد، تقریباً به حقیقت نزدیک است.
دیوید دبلیو گریفیث، این کارگردان اصالتاً بریتانیایی هالیوود که والدینش از ولز به ایالات متّحده‏ آمریکا مهاجرت کردند، نقش عمده‏ای در شکل‏دهی سینما داشت تا جایی که به عقیده‏ صاحب‏نظران، گریفیث نخستین فیلم بلند تاریخ سینمای آمریکا را ساخت؛ یعنی تولّد یک ملّت. با این حساب می‎توان فیلم تولّد یک ملّت را تولّد فیلم بلند دانست، اما سینما پیش‎تر از این متولد شده بود. 

   گرچه پیشینه ساخت تصاویر متحرک به سال‎ها قبل‎تر از سال 1895 بر‎می‎گردد و در این میان دستاوردهای افرادی همچون ادوارد مویبریج در سال 1878، لوئیس پرینس در سال 1888و ویلیام گرین در سال 1989، تاثیر بسزایی در ظهور پدیده‎ای به نام فیلمبرداری گذاشت؛ اما این ادیسون بود که با همکاری دستیارش کندی لری دیکسون، دستگاهی با نام کینتوسکوپ را تولید کرد تا اولین دوربین فیلمبرداری با عملکرد مناسب روانه بازار شود. البته هدف ادیسون از تولید این دستگاه بیشتر جذب مشتری و تبلیغ برای دستگاه محبوبش یعنی گرامافون بود.
     این برادران لومیر بودند که با تقلید از روی کینتوسکوپ و بازسازی آن، دستگاهی به نام سینماتوگراف را پدید آوردند که این نام تا به امروز روی دوربینهای فیلمبرداری مانده است. لوئی و آگوست لومیر با پخش فیلمهای کوتاهی برای انظار عمومی در کافه‎ای در شهر پاریس، جدی‎ترین گام را برای تولد سینما برداشته و نظر جهانیان را به این پدیده نوظهور جلب کردند. در واقع سینما فعالیت رسمی خود را با این نمایش عمومی آغاز کرد. امّا سینماتوگرافی از همان ابتدا دو بُعد داشته است. بُعدی فیزیکی یا جسمانی و بُعد دیگر روحانی. در واقع هم به تکنیک و تکنولوژی و ریزه‏کاری‏های فنّی محتاج است و هم به ظریف‏کاری‏های ادبی و هنری.
     وقتی دوربین ادیسون، در دست برادران لومیر قرار گرفت، آن‏ها به عنوان نخستین فیلم‏سازان تاریخ بشریت، اقدام به فیلم‏برداری از مسائل ساده و روزمره کردند. برخی از فیلم‏های لوئی و آگوست لومير، نام‏هایی نظیر غذا دادن به بچه یا خروج کارگران از کارخانه دارند! در مجموع جدیدترین فیلم‏هایی که برادران لومیر ساختند، به استثنای فیلم لومیر که چند سال پس از مرگ آخرین برادر پخش شد، متعلق به 1901 است!

     بعد از لومیرها، سینما در آمریکا به شکل فیلم‏های کوتاه پا گرفت. کارگردانانی نظیر ژرژ ملیس فرانسوی و پس از او ادوین اس. پورتر سینما را کم‎کم شکل دادند. گرچه پورتر با فیلم‏های خود، نظیر سرقت بزرگ قطار فرم داستان‎‏گویی سینما را تعریف کرد، امّا باز هم فیلم‏های آن روز سینمای دنیا، همچون داستان‏های کوتاه ادبیات بودند و سینمای دنیا راه داشت تا یک رمان چندصد صفحه‏ای به مخاطبان خود عرضه کند. با ورود گریفیث به فیلم‏سازی، علاوه بر این‏که خود، فنّ کارگردانی را متحوّل کرد، به بال و پر گرفتن بازیگری نیز کمک شایانی داشت، چرا که اسطوره‏هایی نظیر چارلی چاپلین و مری پیک‏فورد را دریافت و از آنان در سینما استفاده کرد.


چندی پس از گریفیث، آیزنشتاین و داوژنکو از معدود سینماگران روس، وارد عرصه شدند و هر یک به نحوی سینما را متحوّل کردند. شاید ماندگارترین اثر را رزمناو پوتمکین، این فیلم تبلیغاتی کمونیستی، بر سینما گذاشت. رزمناو پوتمکین و پلّکان ادسایش، تعریفی نوین از تدوین ارائه دادند، تعریفی که سینما را برای همیشه متحوّل کرد. چند سال بعد، سینمای اروپا هم ترقّی شایانی داشت. برای مثال فریتز لانگ در آلمان، فیلم M را در سال 1931 ساخت. البتّه صنعت فیلم‏سازی آلمان پیش از این فیلم‏های اثرگذار دیگری نیز به خود دیده بود. متروپولیس، شاهکار جاویدان فریتز لانگ و یا نوسفراتو، سمفونی وحشت به کارگردانی اف. دبلیو. مارناو یا دکتر مابوزه‏ی قمارباز باز هم به کارگردانی لانگ، از این آثار محسوب می‏شوند.

     با ورود صدا به سینما و همین‎طور با تحوّلات گسترده‏ی سیاسی و بین‏المللی که در دهه‏ سی رخ داد، این هنر-صنعت نیز به طور کلّی دگرگون شد. در آلمان با قدرت گرفتن آدولف هیتلر و حزب نازی سینما به سینمایی تبلیغاتی تبدیل شد و شخص فریتز لانگ به آمریکا گریخت. در این زمان شخصی همچون لنی ریفنشتال خوش درخشید و با ساختن آثاری مثل پیروزی اراده به تبلیغ ایده‏های حزب و ساختن تصویری اسطوره‏ای از شخص هیتلر بسیار مؤثّر بود. هرچند ماشین تبلیغاتی آلمان نازی، بسیار بسیار گسترده‏تر از شخص ریفنشتال بود و زیر نظر دکتر پاول ژوزف گوبلز وزیر تبلیغات دولت به فعّالیت می‏پرداخت.